Dugaan demi dugaan

Bismillahirrahmanirahim.

Dalam kelegaan selepas mengharungi first trimester yang begitu sukar nak digambarkan itu, ku perasan sesuatu. Ku dah mula asyik PU je. Eh..ini keadaan bila kandungan dah mula menurun sepatutnya. Pastu terus ku teringat masa Ubai dulu. Satu hari lebih juga ku tak boleh PU. Selepas minum air banyak specially barli then baru lah boleh PU. So ku kira this time boleh jadi macam tu juga la kot.

Hari demi hari, ku semakin bersemangat bekerja. Tak kisah la kalu asyik ke toilet pun. Tak jadi masalah sebab memang ku minum banyak air. Sampai la pada hari Selasa pagi semasa on the way ke PICC untuk Majlis Amanat Menteri, ku rasa nak PU sangat-sangat sedangkan ku dah PU sejam yang lepas. Sampai saja di PICC, ku terus mencari toilet. Alhamdulillah toilet tak full. Sambil menarik nafas lega ku masuk di antara pintu-pintu rumah kecil tu. Namun ku mula cuak, takde apa yang keluar. Allahu... ku cuba lagi sambil menafas panjang. Tapi tiada apa-apa. Lima enam kali juga ku mencuba, namun sia-sia. Apa yang ku jangka kini telah bermula.

Ku perkemaskan diri dan terus masuk ke dewan mencari tempat. Alhamdulillah ada sahabat se office yang boleh ku borak. Lantas ku ceritakan keadaan ku dengan menjangkakan akibat dari kencing kotor yang menjadikan kencing tidak lawas. Sahabat tadi terus menyarankan untuk mengambil ubat Ural yang boleh dibeli di famasi selain dari pergi ke klinik.

Selesai acara, ku bergegas ke farmasi dan ambil lunch sebelum minum air bancuhan Ural. Dalam kesabaran menanti gesaan, ku pulang ke office untuk memaklumkan yang ku akan ke klinik sebelah petang sambil menyinggah ke toilet. Namun memang tiada apa yang keluar. Aduh...sabar la wahai diri.

Sebelum ke klinik, ku bawa sekali Sumayyah and Soffiya. Sumayyah sakit mata and Soffiya sakit gigi. Sekali jalan..sonang. Doktor minta sample urin tapi camne nak bagi dah memang takde. Ku teguk sebotol kecik air mineral...pun tak boleh. Senak tak yah cakap lah. Yelah...dari last PU kul 7 pagi sehingga jam 3 petang ni, ku dah teguk 4 gelas macam2 jenis air. Sabo yo lah. Then doktor bagi ubat lawas Potassium Citrate tu. Dia nak bagi antibiotic tapi since no urine sample then tak boleh lah prescribe.

Balik je rumah, ku terus duduk bilik kecil sambil berusaha untuk PU. Berpeluh2. Badan dah sengal2 menahan. Ku nak Zuhor tapi rasa nak PU terus menguasai diri. Waktu dah makin pendek. Hampir setengah jam, ku keluar toilet dan zolat. Kali pertama ku rasa begitu payah nak solat, Allahu akbar. Menangis nangis sambil solat. Menangis menahan sakit nak PU. Selesai saja terus masuk toilet semula dengan harapan boleh PU. Tapi macam biasa..tak boleh juga. Selesai asar ku melutut di tepi katil. Kesian ku lihat anak2. Mereka risau sangat sambil keluar masuk bilik mama mereka ni. Cik abeku lagi lah...duduk bangun duduk bangun control risau.

Sambil minum air barli yang bibik buatkan, ku call Mak. Sambil menahan nangis ku cerita apa yang berlaku. Mak minta segera balik Paroi untuk mengambil daun pokok yang memang boleh membantu membuat kencing lawas. Segera ku ke sana walaupun mengambil masa hampir sejam. Yelah..peak hour kan. Dapat minum segelas air ubat yang rasanya tak tau nak describe then ku berdoa akan keadaan ku menjadi sedia kala. Sugar nak digambarkan. Perjalanan pulang yang dua puluh minit rasa macam dua jam. Langsung tak boleh bersandar. Terpaksa berbongkok sepanjang perjalanan pergi balik. Tak tau la apa nak jadi dengan bladder ni..

Kita sambung lagi ye ina..next post.

Wasalam.